Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/093

 — Jeszcze żyje! — powiedział drżącym głosem do matki.
 — Boże drogi, patrzy! — zawołała. — Torbjörnie! Kochany Torbjörnie, synu mój, co oni z tobą zrobili! Pochyliła się nad nim i gładziła jego policzki, a łzy spływały nań gorące. Czuł to dobrze.
 Sämund otarł oczy rękawem koszuli, odsunął łagodnie matkę i powiedział:
 — Lepiej go przenieść odrazu!
 Podsunął ostrożnie ramię pod jego plecy, drugie pod kolana.
 — Trzymaj go za głowę, — polecił matce — bo jej sam pewnie nie uniesie!
 Wzięła jego głowę w ręce i poszła przodem, a Sämund stosował swe kroki troskliwie do jej kroku, by nie wstrząsać chorym. Za chwilę leżał Torbjörn na miękkiem łóżku.
 Gdy go ułożono i przykryto, spytał Sämund, czy parobek odjechał.
 — Jeszcze tu jest! — odparła matka, pokazując na podwórze.
 Sämund szybko otwarł okno i zawołał:
 — Jeśli wrócisz za godzinę, dostaniesz podwójną pensję na Nowy Rok! Jedź co koń wyskoczy!
 Przystąpił znów do łóżka, Torbjörn patrzył przytomnie. Ojciec spoglądał nań długo, a oczy jego napełniły się łzami.