Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/104

 Nagle ktoś na nią zawołał, raz i... drugi raz... Torbjörn wybiegł na pole, a matka pospieszyła za nim. Znowu posłyszała wołanie:
 — Jestem... Idę! — odkrzyknęła Synnöwe, i zbudziła się.
 — Synnöwe! — wołał ktoś.
 — Idę... idę! — odkrzyknęła.
 — Gdzie jesteś?
 — To matka woła! — pomyślała i poszła ku wałowi kamiennemu, gdzie stała matka ze sporym koszykiem w ręku.
 — Czemuż się kładziesz i śpisz na gołej ziemi? — spytała matka.
 — Byłam taka znużona, żem się położyła na chwilę i zasnęłam! — odparła Synnöwe.
 — Nie rób tego na drugi raz! — ostrzegała matka. — W koszyku jest coś dla ciebie — dodała. — Upiekłam placek, bo ojciec wybiera się do miasta.
 Ale Synnöwe czuła dobrze, że matka nie z tego powodu przyszła i że nie darmo o niej śniła.
 Podziękowała za to, co jej przyniosła i odkryła koszyk, by zbadać jego zawartość.
 — Zobaczysz potem, — powiedziała matka — teraz słuchaj! Zauważyłam, że kadzie i skopki dawno nie były szorowane. Musisz to zrobić, drogie dziecko, przed spaniem.
 — Dzisiaj mnie tak jakoś zesłabiło...