Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/122

 — Uczynił, jak chciała. Wygłosił wspaniałe kazanie, mówił o własnych występkach, wykazywał, jak łatwo poprawić się każdemu, byle tylko chciał zrobić początek i dowodził, jak ogromną potęgą jest słowo boże.
 Potem stanął znowu przed Karen.
 — Teraz wierzę — powiedziała mu, — że będziesz żył wedle słów twoich. A ze swojej strony zawiadamiam cię, że jestem zaręczona z moim kuzynem Andrzejem Haugenem i następnej niedzieli ogłosisz sam nasze zapowiedzi.
 Na tem skończyła matka. Synnöwe z początku nie bardzo słuchała opowiadania, ale potem chwytała z ciekawością każde słowo.
 — I na tem koniec? — spytała żywo.
 — Koniec! — powiedziała matka.
 Guttorm patrzył na żonę, ale ona unikała jego spojrzenia. Po chwili, wodząc palcem po stole, dodała z wahaniem:
 — Może i nie koniec, zresztą... ale to już do rzeczy nie należy.
 — Cóż jeszcze? — spytała Synnöwe ojca, któremu ta historja wydawała się znaną.
 — Jeszcze jest coś... ale matka powiada, że to do rzeczy nie należy...
 — Cóż się z nim stało? — pytała Synnöwe.