Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/130

 Zwróciła ona zaraz rozmowę na inne tory.
 — Jakże dużo ludzi dziś przybyło do kościoła! To bardzo miły widok patrzeć na pełny dom boży!
 Nikt nie miał jakoś ochoty podejmować tego tematu, przeto Guttorm sam odpowiedział:
 — Wydaje mi się, że wiara i cześć boska wzrasta, za moich młodych lat mniej bywało ludzi po kościołach!
 — Tak! — przyznał Sämund. — Ludzi coraz to więcej przybywa na świecie!
 — Jest pomiędzy nimi — podjęła Karen — dużo takich, co przychodzą jeno dla zwyczaju i z przyzwyczajenia !
 — Zapewne młodzi — odparła Ingebörga.
 — Młodzi radzi się spotkać! — odpalił Sämund.
 Karen poraz drugi zmieniła temat:
 — Czy wiecie, że nasz pastor ogląda się za inną parafją?
 — To szkoda! — zawołała Ingebörga. — On chrzcił i konfirmował wszystkie moje dzieci!
 — A chciałabyś może, — dodał mąż — by im dawał śluby?
 — Dziwi mnie, — zauważyła Karen — że dotąd nie zaczęło się nabożeństwo! — tu spojrzała na zegar kościelny.
 — O tak! — odrzekł z uśmiechem Sämund. — Tu, przed kościołem zrobiło się dziwnie gorąco!
 — Chodź, Synnöwe! — zawołała córki. — Wejdziemy do środka!