Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/136

i w końcu znikła im z oczu. Synnöwe nie zwróciła jakoś uwagi, że jej niema. Przystawała co kilka kroków i schylała się po jagodę.
 — Dziwneby to było, gdybym się nie zdobył na gadanie! pomyślał i zaczął zaraz:
 — Piękna dzisiaj pogoda!
 — To prawda! — odparła Synnöwe.
 Znów uszli kawałek drogi, a ona zbierała wciąż jagody.
 — Bardzo się cieszę, żeś się zgodziła na tę przechadzkę! — powiedział.
 Szła w milczeniu.
 — Mieliśmy tego roku długie lato...
 Znowu nic nie odrzekła.
 — Z tego nic! — pomyślał. — Póki idziemy, nie da się mówić! — i dodał głośno: — Może zaczekamy tutaj na Ingrid?
 — Zaczekajmy! — zgodziła się, przystając.
 W tem miejscu nie było jagód, po któreby się mogła schylać, spostrzegł to dobrze. Mimo to pochyliła się, zerwała długie, cienkie źdźbło i zaczęła z wielką pilnością nawlekać nań jagody.
 — Przypomniał mi się dzisiaj w kościele żywo ów dzień, kiedyśmy razem odbywali naszą konfirmację.
 — O, pamiętam to doskonale! — powiedziała.
 — Od tego czasu zmieniło się wiele! — zauważył, a gdy milczała, dodał: — Przeważnie wszystko poszło inaczej, niżeśmy pragnęli!