Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/137

 Synnöwe nawlekała ciągle jagody na źdźbło i głowa jej była pochylona.
 Zaszedł z boku, by spojrzeć jej w oczy, ale, jakby spostrzegła ten zamiar, odwróciła szybko głowę w drugą stronę.
 Zaczął się bać, że do niczego nie doprowadzi i powiedział:
 — Synnöwe! Miałaś mi coś powiedzieć!
 Spojrzała nań i roześmiała się.
 — Ja? Cóżbym ja miała powiedzieć?
 Czuł, że powraca mu odwaga. Chciał ją objąć ramieniem, ale właśnie w chwili, kiedy, się zbliżył, uczuł strach i odezwał się trwożnie:
 — Wszakże Ingrid mówiła z tobą?
 — Mówiła! — odrzekła Synnöwe.
 — Więc masz mi coś do powiedzenia!
 Milczała.
 — Powiedz! — prosił i zbliżył się.
 — Lepiej ty powiedz! — rzekła i odwróciła twarz.
 — Dobrze! — chciał chwycić jej ręce, ale zajęła się znów gorliwie nawlekaniem jagód.
 — Straszna to rzecz, — zawołał — że ty mnie tak onieśmielasz!
 Zdawało mu się, że się uśmiechnęła i znowu nie wiedział co mówić dalej.
 — Ostatecznie — wykrzyknął głośno, chociaż niepewnym głosem — powiedz, coś zrobiła z ową kartką?