Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/140

 — Tak, — odrzekła — pędzisz bez zastanowienia!
 Znaleźli się na drodze i nagle Ingrid, której nie widzieli wcale, zjawiła się tuż za nimi.
 — Teraz nie możecie iść sami! — powiedziała. Torbjörn drgnął. Rozstanie zaskoczyło go zbyt nagle. I Synnöwe uczuła żal.
 — Miałem ci jeszcze tyle powiedzieć! — zawołał.
 Synnöwe uśmiechnęła się mimowoli.
 — No, to innym razem! — zgodził się, ściskając jej rękę.
 Spojrzała nań tak serdecznie, że uczyniło mu się gorąco w sercu i strzeliła mu znowu myśl: Zaraz pójdę do niej! Ale Synnöwe cofnęła delikatnie rękę, zwróciła się do Ingrid, pożegnała z nią i poszła zwolna drogą do domu. Torbjörn nie udał się za nią.
 Szli teraz oboje z siostrą przez las ku domowi.
 — Nagadaliście się do syta? — spytała Ingrid.
 — Nie... czasu nie stało! — odrzekł i kroczył żwawo, chcąc uniknąć pytań.
 — No i cóż? — ozwał się Sämund, spozierając z ponad stołu, gdy weszli.
 Torbjörn nie odpowiedział, tylko zbliżył się do ławy przeciwległej i zdjął kaftan. Ingrid szła za nim uśmiechnięta. Sämund jadł dalej, spozierając od czasu do czasu z uśmiechem na Torbjörna, który wydawał się bardzo zajętym.
 — Chodź jeść! — powiedział. — Zupa stygnie!