Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/141

 — Dziękuje! Nie jestem głodny! — odrzekł Torbjörn i siadł przy stole.
 — Tak? — zdziwił się Sämund i jadł dalej. Po chwili zauważył:
 — Uciekliście jak oparzeni z kościoła!
 — Musieliśmy pomówić z kimś! — rzekł Torbjörn.
 — No... i pomówiliście?
 — Nie... tak, trochę!
 — Trochę?... — powtórzył Sämund, jedząc.
 Skończył, wstał, podszedł do okna i przez chwilę wyglądał. Potem obrócił się i powiedział:
 — Słuchaj, chłopcze! Idźmy w pole zobaczyć co się tam dzieje!
 Torbjörn zerwał się natychmiast.
 — No... ale ubierz się przecież! — powiedział ojciec.
 Torbjörn sięgnął po stary kaftan, wiszący nad jego siedzeniem na ścianie.
 — Widzisz przecież, że ja mam na sobie nowy kaftan!
 Torbjóm usłuchał i wyszli. Ojciec przodem, syn za nim.
 Poszli drogą ku dolinie.
 — Czy nie lepiej zacząć od owsa? — spytał Torbjörn.
 — Nie, zaczniemy od pszenicy! — zawyrokował Sämund.
 Po chwili ujrzeli wóz, posuwający się zwolna.