Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/142

 — To ktoś z Nordhaugu! — zauważył Sämund.
 — Nowożeńcy! — dodał Torbjörn.
 Wóz zatrzymał się, zrównawszy się z nimi.
 — To dumna sztuka ta Marit! — szepnął Sämund, patrząc na kobietę, siedzącą na wozie. Miała na głowie chustkę, drugą na ramionach. Spoglądała spokojnie, a na twarzy jej nie było widać najlżejszego zmieszania. Mąż zato był blady, przygnębiony i rysy jego były łagodne, jak zwykle u ludzi, których nęka jakaś tajona troska.
 — Oglądacie zbiory? — spytał.
 — Tak! — odparł Sämund.
 — Dobrze wypadły tego roku.
 — O tak! Mogło być gorzej!
 — Późno wracacie z kościoła!
 — Było dużo znajomych... musieliśmy się pożegnać.
 — Jakto? Czy wyjeżdżacie?
 — Ja wyjeżdżam... — rzekł nowożeniec.
 — Daleko?
 — O... dosyć!
 — Dokądże to?
 — Do Ameryki...
 — Do Ameryki? — wykrzyknęli obaj.
 — Dopiero co po ślubie...
 Młody człowiek uśmiechnął się.
 — Zda się, że będę musiał tu pozostać czas jakiś ze względu na nogę, powiedział lis, wpadłszy w samotrzask!