Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/146

 — Ślicznie dziś było w kościele! — zaczęła znowu Karen. — Jakże to miło widzieć te dzieciaki w białych sukienkach!
 — Tak! — przyświadczył Guttorm. — Przychodzą na myśl własne dzieci!
 — Słusznie mówisz! — westchnęła Karen. — Niewiadomo jeszcze co z nich będzie!
 Nastało długie milczenie.
 — Powinniśmy Bogu dziękować! — zaczął Guttorm. — Mamy dobre dziecko!
 Matka spuściła głowę i suwała palcem po stole.
 — To nasza cała pociecha! — szepnęła. — Dobra i poczciwa — dodała jeszcze ciszej.
 Zamilkli znowu.
 — Doznaliśmy z jej strony dużo radości! — ozwał się Guttorm. — Niech jej Bóg da szczęście! — dodał po chwili ze wzruszeniem.
 Matka suwała znowu palcem po stole. Nagle spadła z jej oczu łza i Karen starła ją natychmiast.
 — Czemuż nie jesz? — spytała po chwili, spojrzawszy na córkę.
 — Dziękuję! Nie głodnam! — odrzekła Synnöwe.
 — Ależ nic prawie nie jadłaś! A przecież odbyłaś taki kawał drogi.
 — Nie mogę jeść! — powiedziała, skubiąc koniec chustki na szyi.
 — Jedz... jedz... drogie dziecko! — zachęcał ojciec.
 — Nie mogę! — powtórzyła i zaczęła płakać.