Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/147

 — Ależ, kochanie, czemu płaczesz?
 — Nie wiem... — zaszlochała.
 — O byle co zaraz płacze! — powiedziała matka. Ojciec wstał i podszedł do okna.
 — Idą w naszą stronę dwaj ludzie — powiedział.
 — Doprawdy? Do nas? — spytała matka i zbliżyła się także.
 Patrzyli przez chwilę w milczeniu.
 — Któż to być może? — powiedziała Karen, ale w głosie jej nie brzmiało pytanie.
 — Nie wiem! — odparł Guttorm, wyglądając dalej.
 — Nie mogę pogodzić jednego z drugiem! — ozwała się Karen. — Nie rozumiem...
 — I ja nie!
 Przybysze zbliżyli się.
 — Tak, to pewnie oni! — powiedziała nakoniec Karen.
 — I ja tak myślę! — przyświadczył mąż.
 Przybysze zbliżali się coraz bardziej. Starszy przystanął i rozglądał się wokoło, młodszy uczynił to samo, potem ruszyli dalej.
 — Czy masz wyobrażenie, czego mogą chcieć? — powiedziała Karen znowu tym samym tonem co poprzednio.
 — Nie... pojęcia nie mam! — odparł Guttorm.
 Karen podeszła do stołu, zebrała talerze i doprowadziła wszystko do porządku.