Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/153

 W tej chwili otwarły się cicho drzwi i ukazała się w nich głowa.
 — Czy Synnöwe tu jest? — spytał nieśmiały głos.
 Była to Ingrid Grunlinden.
 — Tak! Jest tutaj! Chodźże, Ingrid! — powiedział Guttorm.
 Ingrid wahała się.
 — Chodź! Chodź! — zachęcał ją. — Już wszystko w porządku!
 Wszyscy patrzyli na nią. Wydawała się ciągle zmieszaną.
 — Jest ktoś jeszcze w sieni! — powiedziała.
 — Któż to? — spytał Guttorm.
 — Mama! — powiedziała zcicha.
 — Przyprowadźże ją! — krzyknęli wszyscy czworo, a Karen zbliżyła się do drzwi żwawo.
 — Możesz, mamo, iść śmiało — powiedziała Ingrid. I zaraz weszła Ingebörga Grunlinden, ubrana w biały świąteczny czepek.
 — Domyślałam się, — powiedziała, — że się na coś zanosi, chociaż Sämund nic mi nie powiedział. I nie mogłyśmy obie z Ingrid wytrzymać, by tutaj nieprzyjść.
 — Właśnie się dobrze stało! — oświadczył Sämund, bo sprawa poszła tak, jak sobie zawsze życzyłaś.
 — Niech ci Bóg nagrodzi — zwróciła się do Synnöwe — żeś go podniosła do siebie!
 Objęła ją ramieniem i gładziła po włosach.