Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/154

 — Przetrzymałaś wszystko i wygrałaś.
 Pieściła się z nią i gładziła jej policzki. Łzy płynęły jej po twarzy, ale, nie zważając na to, obcierała łzy Synnöwe.
 — Dobrego dostajesz chłopca, Synnöwe, a to, co w nim jest złego, to sama naprawisz. Już się o niego nie boję!
 Przytuliła ją raz jeszcze do serca.
 Po chwili płacz i wzruszenie ukoiły się i gospodyni domu pomyślała o posiłku. Poprosiła Ingrid, by jej była pomocną, bo Synnöwe, jak mówiła, dzisiaj zupełnie do niczego!
 Za chwilę gotowały różne przysmaki, a mężczyźni rozpoczęli poważną rozmowę o zbiorach, cenach i sprawach publicznych.
 Torbjörn usiadł zdala od wszystkich, przy oknie. Synnöwe zbliżyła się doń i położyła mu rękę na ramieniu.
 — Na coś się tak zapatrzył? — spytała szeptem.
 Zwrócił na nią oczy, patrzył długo, serdecznie, a potem znowu spojrzał w okno i powiedział:
 — Patrzę na Grunlinden. Jakże dziwnie wygląda, jak całkiem inaczej, gdy nań patrzyć z Solbakken?...