Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/199

 — Nic! — odparła Baret i patrzyła tak uporczywie w oczy siostry, że Mildrid musiała spuścić oczy. Wstała i zabrała się do roboty.
 Znalazły się razem przy stole wieczorem. Mildrid przełknęła zaledwo parę łyżek, natomiast Beret jadła z wilczym apetytem. Połykała wszystko, jabby cały dzień nic nie jadła.
 — Czyś dzisiaj nie jadła? — spytała Mildrid.
 — Nie! — odparła Beret i jadła dalej.
 — Czyś była z pastuchami? — spytała po chwili Mildrid.
 — Nie! — odparła Beret.
 — Nie! — odrzekli parobcy.
 Po kolacji położyła się Mildrid. Czuła jednak, że nie zaśnie i tej nocy. Biedna dziewczyna nigdy nie przeżywała nic podobnego. Modliła się tego wieczoru gorąco. Przerywała i zaczynała znowu. Odmawiała dawne modlitwy dziecięce, to znów modliła się swojemi słowami, a ustawicznie powracało na jej usta:
 — Dopomóż mi, Boże miłosierny! Dopomóż mi!
 Nagle Beret zerwała się na kolana i, pochylając się nad siostrą, szepnęła:
 — Powiedz jak on się nazywa?
 Była podniecona, a z oczu jej sypały się iskry.
 Mildrid była tak znużona, że nie mogła odpowiadać.
 — Jak się nazywa? — powtarzała Beret. — Nie zapieraj się! Nic z tego! Śledziłam was dzisiaj przez cały czas.