Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/211

 — Trochę... — odparła.
 — Pewnieś głodna?
 — O tak! Teraz jestem głodna!
 Beret podała jej jedzenie.
 Popatrzyła na nią, potem na Jana i spytała:
 — Czy długo spałam?
 — Dosyć! Jest już dziewiąta!
 Dopiero teraz przypomniała sobie wszystko.
 — Długo tu siedzicie?
 — Dosyć! Ale teraz jedz! — zalecił jej.
 Zabrała się do jedzenia.
 — Pewnie chciałaś iść do domu? — spytał.
 Zarumieniła się.
 — Tak! — powiedziała zcicha.
 — Jutro, kiedy się porządnie wyśpisz, pójdziemy oboje do twoich rodziców!
 Spojrzała nań zrazu zdziwiona, potem z wielką wdzięcznością, ale nie powiedziała nic.
 Spytała Beret gdzie była, a potem słuchała opowiadania siostry, jak znalazła i przyprowadziła Jana. Z wielką przyjemnością dowiedziała się, że ją pies znalazł i polizał po twarzy i ręce.
 Poczciwy Kwas siedział właśnie przed nią i chciwym wzrokiem śledził każdy kęs, jaki brała w usta. Pogłaskała go i od tej chwili po przyjacielsku dzielili się posiłkiem.
 Gdy skończyła, wrócili powoli do koleby, a Beret zaraz położyła się spać. Oni siedli pod domem. Zaczął