Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/217

 — Dzień dobry!
 Spojrzał na nią zdziwiony.
 — To ty, Mildrid... czy się co stało? — dorzucił szybko i popatrzył jej badawczo w oczy.
 — Nie! — odrzekła i zarumieniła się.
 Patrzył dalej, a ona spuściła wzrok ku ziemi. Po chwili ojciec oparł siekierę o kloc.
 — Chodźmy do matki! — powiedział.
 Po drodze pytał, co słychać z bydłem, dowiadywał się o różne rzeczy, a ona dawała zadawalające odpowiedzi.
 Teraz, myślała, Jan widzi nas. Obeszli stodołę i skręcili do domu. Przybywszy do świetlicy, ojciec otworzył drzwi do kuchni i powiedział:
 — Chodźno matko! Mildrid przyszła.
 — Czy się co stało? — spytała matka.
 — Nic! — odparła Mildrid i weszła za ojcem do kuchni, gdzie matka siedziała przy ognisku, skrobiąc ziemniaki.
 Matka spojrzała Mildrid w oczy podobnie jak ojciec i spojrzenie to miało ten sam skutek. Randi wstała, odstawiła miskę, otworzyła drzwi przeciwległe, powiedziała coś służącej, potem odpasała fartuch, umyła sobie ręce i wszyscy troje weszli do świetlicy.
 Mildrid znała rodziców i wiedziała, że te przygotowania oznaczają, że się spodziewają usłyszeć coś niezwykłego.