Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/220

 Zdziwili się i patrzyli na siebie szeroko otwartemi oczyma.
 — Więc jakże się to stało? — spytała matka.
 — Ja sama nie wiem! — odparła.
 — Ależ, drogie dziecko! Trzeba przecież panować nad sobą.
 — Mildrid nie odpowiadała.
 — Sądziliśmy — dodał ojciec łagodnie, — że chyba... tobie... zaufać można!
 Mildrid milczała dalej.
 — Ale jakże się to stało? — nalegała matka. — Musisz przecież wiedzieć!
 — Nie... właśnie, że nie wiem! Wiem tylko, żem się nie mogła opierać... Nie... nie mogłam!
 Musiała się rękami chwycić ławy, by nie spaść na ziemię.
 — Niech cię. Bóg weźmie w swą opiekę... Cóż ci się stało?
 Mildrid milczała.
 Ojciec powstrzymał porywczość matki i spytał:
 — Czemuż nie pomówiłaś z nami o tem, drogie dziecko?
 Matka przejęła łagodny ton ojca i dodała:
 — Wiesz, jak nam zależy na dzieciach... na was... jak żyjemy samotnie... Zwłaszcza w tobie złożyliśmy całe zaufanie, Mildrid, bo ty nam byłaś najbliższa... Nie myśleliśmy, że... ty... nas opuścisz!
 — Nie opuszczę was! — zawołała.