Strona:PL Björnstjerne Björnson - Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza.djvu/225

 — Nie spodziewaliśmy się tak doniosłej nowiny i nie przypuszczaliśmy, że dowiedzieć się nam o niej wypadnie... w ten sposób!
 Jan zawahał się z odpowiedzią, a potem rzekł:
 — To prawda. Mildrid winna była przedtem spytać się rodziców. Ale żadne z nas nie wiedziało nic... aż było już zapóźno! Wszystko stało się w jednej chwili. Cóż mogliśmy zrobić innego, jak niezwłocznie przyjść i powiedzieć, że stało się. Proszę, nie sądźcie Mildrid zbyt surowo.
 Po tem oświadczeniu nie można było ich postępowaniu ostatecznie nic zarzucić. Spokojne zachowanie Jana świadczyło o prawdzie jego słów. Ojciec dawno już zauważył, że mu sam sprostać nie potrafi, a im mniej miał do siebie zaufania, tem szybciej chciał całą sprawę poniechać.
 — Nie znamy cię wcale, chłopcze! — powiedział i spojrzał na żonę. — Musimy mieć czas na rozwagę.
 — Tak, to najlepsze! — potwierdziła Randi. — Przecież musimy poznać człowieka, któremu mamy oddać naszą córkę!
 Mildrid odczuła jak przykre są dla Jana te słowa i spojrzała nań błagalnie.
 — To prawda! — powiedział, kręcąc strzelbą. — Nie znacie mnie wy jedyni, choć wszyscy znają mnie w całej dolinie. Ale może ktoś mówił o mnie coś złego? — spytał.