Stąd pochodzi, że ludzie tak miłują gwar i zgiełk; stąd pochodzi, iż więzienie jest tak straszliwą karą; stąd pochodzi, iż rozkosz samotności jest rzeczą niezrozumiałą. Słowem, główną przyczyną szczęśliwości stanu królów jest to, iż wszyscy usiłują bezustanku ich rozerwać i dostarczyć im wszelkiego rodzaju przyjemności.
Król otoczony jest ludźmi, którzy myślą jedynie o tem, aby rozerwać króla i nie dać mu myśleć o sobie: gdyby bowiem o tem myślał, byłby, mimo całego królestwa, nieszczęśliwy.
Oto wszystko co ludzie zdołali wymyślić, aby osiągnąć szczęście. I ci, którzy bawią się wobec tego w filozofów, i mniemają iż ludzie są bardzo nierozsądni w tem, że trawią cały dzień na gonitwie za zającem, którego nie chcieliby gdyby go im ofiarowano, nie znają zgoła naszej natury. Ten zając nie ochroniłby nas od widoku śmierci i niedoli, ale polowanie, tem że odwraca naszą myśl, chroni nas od nich. I tak...
Rada, jaką dawano Pyrrhusowi, aby cieszył się spokojem, którego chciał szukać poprzez tyle mozołów; mieściła w sobie wiele trudności.
Powiedzieć człowiekowi aby żył w spokoju, znaczy powiedzieć mu aby żył szczęśliwie; znaczy radzić mu, aby znalazł stan doskonale szczęśliwy, który mógłby swobodnie rozważać, nie znajdując w nim przyczyń do zmartwienia. To znaczy tedy nie rozumieć natury. To też, ludzie którzy mają przyrodzone poczucie swego stanu, niczego tak nie unikają jak spokoju, i niemasz rzeczy, którejby nie uczynili dla szukania zamętu. Nie znaczy to, aby nie mieli instynktu, który daje im poznać, iż prawdziwa szczęśliwość...
Próżność, przyjemność pokazywania drugim...[1]
Niesłusznie tedy się ich potępia; błąd ich nie leży w tem, iż szukają zgiełku, gdyby go szukali jedynie jako rozrywki, złe jest w tem, iż szukają go tak, jak gdyby posiadanie rzeczy których szukają miało im naprawdę dać szczęście,
- ↑ To zdanie było na marginesie.
