miał tę samą intencję, jaką mają ludzie każąc się posiąść po swojej prawicy; jest to zatem wyraz intencji Boga, a nie sposobu jej wykonania.
Tak więc, kiedy powiada: „Bóg przyjął woń waszych kadzideł, i da wam w odpłatę ziemię żyzną”, to znaczy że tę samą intencję, jaką miałby człowiek, który, przyjmując wasze wonności, dałby wam w odpłatę żyzną ziemię, Bóg będzie miał wobec was, ponieważ wy macie względem niego tę samą intencję, jaką ma człowiek dla tego któremu ofiaruje wonności. Tak samo iratus est[1], „Bóg zazdrosny”, etc. Rzeczy boskich bowiem, które są niewyrażalne, nie da się powiedzieć w inny sposób, i Kościół dziś jeszcze posługuje się takim samym: Quia confortavit seras, etc.[2]
Nie wolno nam przypisywać Pismu św. znaczeń, których nie odsłoniło nam iż je ma. Tak więc, twierdzić że zamknięte „mem” Izajasza oznacza 600, to nie jest objawione[3]. Mógł był powiedzieć, że końcowe tsade i he deficientes oznaczają tajemnice. Nie wolno zatem mówić tego, a tem mniej mówić że jest to rodzaj kamienia filozoficznego. Mówimy natomiast, że wykład dosłowny nie jest prawdziwy, ponieważ prorocy powiedzieli to sami.
Nie powiadam że „mem” jest tajemnicze.
Mojżesz (Deut. XXX) przyrzeka, iż Bóg obrzeza ich serce, aby ich uczynić zdolnymi do miłowania go.
Jedno słowo Dawida, albo Mojżesza, jak to że Bóg obrzeza serca, pozwala sądzić o ich duchu. Niechby wszystkie inne ich odezwania były dwuznaczne i wątpliwe czy są filozoficzne czy chrześcijańskie, jedno słowo tej przyrody określa wszystkie inne, jak jedno słowo Epikteta cechuje
