Odpowiedź. — To co może uczynić djabeł, nie jest cudem, tak samo to co może uczynić zwierzę, chociażby człowiek nie mógł tego uczynić sam przez siebie.
Czy św. Tomasz jest zgodny z tem określeniem, i czy nie jest zdania, iż, aby jakieś zjawisko było cudownem, musi przewyższać siłę całego stworzenia.
Odpowiedź. — Św. Tomasz jest tego samego zdania co inni, mimo iż dzieli na dwie części drugi rodzaj cudów: cudy quoad subjectum[1] i cudy quoad ordinem naturae[2]. Powiada, iż pierwsze, to są te, które natura może bezwarunkowo uczynić, ale nie w danym przedmiocie, jak np. może stworzyć życie, ale nie w martwem ciele; drugie zaś są te, które może zdziałać w danym przedmiocie, ale nie takiemi środkami, tak rychło, etc., jak uleczyć w jednej chwili i zapomocą jednego dotknięcia febrę lub chorobę, mimo że uleczalną.
Czy heretycy, jawni i uznani, mogą czynić prawdziwe cudy, aby potwierdzić błąd.
Odpowiedź. — Nikt, czy to katolik czy heretyk, święty czy niegodziwiec, nie może uczynić prawdziwego cudu, aby potwierdzić błąd, ponieważ wówczas Bóg potwierdziłby i uznałby swoją pieczęcią jako fałszywy świadek lub raczej jako fałszywy sędzia: to jest pewne i niezłomne.
Czy heretycy, jawni i uznani, mogą czynić cudy, jak np. uleczenie chorób które nie są nieuleczalne: np. czy mogą uleczyć febrę aby potwierdzić błędne twierdzenie, jako ojciec Ligendes powiada że mogą.
Czy heretycy, jawni i uznani, mogą czynić cudy, któreby były ponad całą stworzoną naturą, przez wezwanie imienia boskiego i przez świętą relikwję.
