w całe ciało, ponieważ dzierży główną gałąź, która wnika wszędzie? Jakże łatwo było wyrodzić to w tyranję! Dlatego to Chrystus nałożył im tę zasadę: Vos autem non sic[1].
Papież nienawidzi i lęka się uczonych, którzy nie są mu poddani ślubem.
Nie trzeba sądzić o tem co jest papież z kilku słów Ojców, jako powiadali Grecy na soborze — ważne prawidła — ale z czynów Kościoła i Ojców, i z kanonów.
Jedność i mnogość. Duo aut tres in unum.[2] Błędem jest wykluczać jedno z dwu, jak czynią papiści, którzy wykluczają mnogość, albo hugonoci, którzy wykluczają jedność.
Czy dla papieża byłoby hańbą dzierżyć od Boga i od tradycji swoje światło? i czy nie hańbi go ten, kto go oddziela od tego świętego związku?
Bóg nie czyni cudów w zwyczajnym biegu swego Kościoła. Byłby to dziwny cud, gdyby nieomylność była w jednym; ale to iżby była w mnogości wydaje się tak naturalne, iż działanie Boga kryje się pod naturą, jako w innych jego dziełach.
Królowie rozrządzają swojem państwem, ale papieże nie mogą rozrządzać swojem.
Summum jus summa injuria[3].
Większość jest najlepszą drogą, ponieważ jest widoczna, i ponieważ ma siłę aby sobie nakazać posłuch; wszelako jest to pogląd mniej rozumnych.
Gdyby było można, oddałoby się siłę w ręce sprawiedliwości; ale, ponieważ siła nie pozwala sobą rozrządzać tak jak się chce, ponieważ jest to właściwość namacalna, podczas
