Św. Piotr, rozdz. 2: fałszywi prorocy przeszli, obraz przyszłych.
...Tak iż, jeżeli prawdą jest, z jednej strony, że paru rozwiązłych zakonników i paru skażonych kazuistów, nie będących członkami hierarchji, brało udział w tem zepsuciu, pewnem jest, z drugiej strony, iż prawdziwi pasterze Kościoła, będący prawdziwymi piastunami słowa bożego, przechowali je niezmiennie, wbrew wysiłkom tych, którzy postanowili je zniweczyć. Tak więc, wierni nie mają żadnego pozoru aby iść za tem rozluźnieniem, które im podsuwają jedynie obce ręce owych kazuistów, w miejście świętej nauki, którą im podają ojcowskie ręce własnych pasterzy.
A bezbożnicy i heretycy nie mają żadnej przyczyny podawać tych nadużyć za oznaki braku opieki bożej nad swoim Kościołem. Skoro Kościół mieści się właściwie w ciele hierarchji, nie tylko nie można wnioskować z obecnego stanu rzeczy, iż Bóg wydał go na skażenie, ale, przeciwnie, nigdy lepiej niż dziś nie ujawniło się, iż Bóg go wyraźnie broni od skażenia.
Jeżeli bowiem niejedni z tych ludzi, którzy, przez osobliwe powołanie, postanowili opuścić świat i przywdziać strój zakonny, aby żyć w doskonalszym stanie niż ogół chrześcijan, popadli w zbłąkania budzące grozę w ogóle chrześcijan, i stali się wśród nas tem czem fałszywi prorocy byli wśród Żydów, jest to nieszczęście poszczególne i osobiste, nad którem trzeba, w istocie, ubolewać, ale z którego nie można nic wnosić przeciw staraniu Boga o swój Kościół. Wszystkie te sprawy są tak jasno przepowiedziane, i od tak dawna było oznajmione, iż tego rodzaju zakusy podniosą się ze strony takich osób, iż, kiedy się dobrze rzecz rozumie, raczej widzi się w tem cechy opieki Boga, niż jego zapomnienie o nas.
Tertuljan: nunquam Ecclesia reformabitur[1].
- ↑ „Nigdy Kościół nie będzie przekształcony”.
