Trzeba pouczyć heretyków, którzy się chełpią nauką jezuitów, iż to nie jest nauka Kościoła; i że spory nasze nie dzielą nas od ołtarza.
„Gdybyśmy, różniąc się, potępiali, mielibyście słuszność. Jedność bez rozmaitości bezpożyteczna drugim, rozmaitość bez jedności szkodliwa dla nas. Jedna szkodliwa na zewnątrz, druga na wewnątrz.”
Przez pokazanie prawdy, doprowadza się do uwierzenia w nią; ale przez pokazanie nieprawości sług, nie poprawia się jej. Ubezpiecza się sumienie gdy się pokazuje fałsz; nie ubezpiecza się sakiewki, gdy się pokazuje niesprawiedliwość.
Ci którzy miłują Kościół, żalą się widząc zepsucie obyczajów; ale przynajmniej prawa trwają. Ale ci psują prawa: wzór jest skażony.
Nigdy człowiek nie czyni złego tak pełno i tak ochoczo, jak kiedy je czyni z sumienia.
Napróżno Kościół ustanowił słowa: klątwa, herezja, etc.; posługują się temi słowami przeciw niemu.
Sługa nie wie co czyni pan, ponieważ pan powiada mu jedynie czynność a nie cel; i dlatego poddaje się jej niewolniczo, i często grzeszy przeciw celowi. Ale Chrystus powiedział nam cel. A wy ten cel niszczycie.
Nie mogą mieć ciągłości, szukają tedy powszechności; w tym celu, wnoszą w cały Kościół zepsucie, iżby oni sami byli święci.
Przeciw tym, którzy nadużywają ustępów Pisma, i chełpią się gdy znajdą ten lub ów, który zdaje się wspierać ich
