Prawdopodobieństwo. — Żarliwość świętych w szukaniu prawdy byłaby bezcelowa, jeżeli prawdopodobne jest pewnem. Lęk świętych, którzy zawsze szli za pewniejszem (Św. Teresa zawsze szła za swoim spowiednikiem).
Odejmcie prawdopodobieństwo, niepodobna już być miłym światu; przyjmcie prawdopodobieństwo, niepodobna mu być niemiłym.
Są to skutki grzechów ludów i jezuitów: możni pragnęli, aby im schlebiano; jezuici pragnęli posiąść miłość możnych. Wszyscy byli godni, aby się stali łupem ducha kłamstwa: jedni aby oszukiwać, drudzy aby być oszukiwanymi. Byli chciwi, ambitni, rozkosznicy: Coacervabunt sibi magistros.[1] Godni uczniowie takich mistrzów, digni sunt. Szukali pochlebców i znaleźli.
Jeżeli nie wyrzekną się prawdopodobieństwa, ich dobre maksymy są równie mało święte co złe, ponieważ są oparte na powadze ludzkiej; i tak, jeżeli są sprawiedliwsze, będą bardziej racjonalne, ale nie bardziej święte: mają coś z dzikiej łodygi, na której je zaszczepiono.
Jeżeli to, co mówię, nie posłuży aby was oświecić, posłuży ludowi.
Jeżeli ci będą milczeli, kamienie przemówią.
Milczenie jest największem prześladowaniem. Nigdy święci nie milczeli. Prawda, iż trzeba powołania, ale nie z wyroków Rady[2] trzeba się dowiadywać czy się jest powołanym; obowiązkiem jest mówić. Owo, skoro Rzym przemówił[3], i kiedy myślą, iż potępił prawdę, i napisali to[4]; i kiedy książki piszące inaczej ulegają cenzurze, tem bardziej
