Rozwiązłe mniemania.
Grzech śmiertelny na powszedni.
Skrucha (162, 64).
Polityka (162, 64).
„An licitum sit”[1], (162, 182).
Dogodności życia wzrastają dla jezuitów (166). Fałszywe i pozorne dobra, które ich mylą (192, ad). Skargi generałów: nic św. Ignacego, nic Layneza, nieco z Borgii i Akwawiwy, mnóstwo z Mucjusza, etc.
O. Lemoine: 10 000 talarów poza swoją prowincją.
182, 157. Patrzcie jak wątłe jest przewidywanie ludzi: wszystkie rzeczy, których nasi pierwsi generałowie lękali się dla zguby naszego Towarzystwa, przyczyniły się do jego wzrostu: możni, społeczność z naszemi instytucjami, mnogość zakonników, różnorodność i nowość mniemań, etc.
Polityka (181).
Pierwotny duch Towarzystwa wygasł (184 ad 189 do 170, 171, ad 174).
Non e piu quella (Vitelscus, 180).
My sami nie mogliśmy stworzyć powszechnych maksym. Jeśli zbadacie nasze konstytucje, niewiele się o nas dowiecie: czynią nas żebrakami i wyłączonymi od dworów, — a jednak, etc. Ale to nie znaczy naruszyć je, chwała boża bowiem jest wszędzie.
Są rozmaite drogi aby ją osiągnąć. Św. Ignacy obrał jedne, dziś inne. Lepszem było na początek doradzać ubóstwo i zamknięcie; lepiej było później obrać co insze. Toby bowiem odstraszyło, gdyby zaczynać tak górnie: to jest przeciw naturze.
To nie przeszkadza, iż ogólnem prawidłem jest, że trzeba się trzymać Instytucyj; nadużywanoby bowiem tego. Niewielu znalazłoby się takich jak my, którzy umiemy wznieść się bez próżności.
- ↑ „Czy wolno jest.”
