Strona:PL Bogdanowicz Edmund - Sępie gniazdo.djvu/019

 Starszy z jeńców spojrzał na młodzieńca ze zdziwieniem.
 — Jakto? Czy ty nie jesteś Aymarem?... Mówisz wprawdzie po hiszpańsku dość biegle, ale i oni...
 — Nie czas mówić, kim jestem... Trzeba uciekać... Ale żeby się dało coś wymyślić, jaką burzę, jakie świsty...
 — O! jeśli chodzi o świstanie, to ja pysznie umiem udawać wiatr.
 I młodszy jeniec począł świstać przeraźliwie i naśladować szum wichru.
 — A ja mam latarkę elektryczną — dodał starszy. — Mogę urządzić błyskawicę.
 I zapaliwszy latarkę, zakreślił nią kilka zygzaków w powietrzu, a potem nagle zgasił.
 — Doskonale! — uradował się Azupetl — teraz powstanie legenda o porwaniu was przez duchy górskie. Ale Aymarom zbytnio ufać nie można. Są o tyle przebiegli, ile przesądni. Ukazaliśmy im miejsce, gdzie się znajdujemy, teraz trzeba zawrócić i skierować się inną drogą do jaskini. Tam przeczekamy do dnia,