Strona:PL Bogdanowicz Edmund - Sępie gniazdo.djvu/023

 — No jesteś, nasz zbawco! myślałem, żeś nas opuścił w górach.
 — Nie myślałem o tem — rzekł młodzieniec. — Poszedłem zbadać położenie.
 — I jakież przynosisz nam wieści?
 — Niestety, niepomyślne... Musimy przeczekać w jaskini do zmroku... Aymarowie są zaniepokojeni, ale teraz zapewne rozpoczną pościg.
 — Zlituj się! toż my tutaj pomrzemy z głodu. Ja już konam, a mój pan, choć doktór, nie uratuje mnie, bo na głód jedyne lekarstwo — dobra pieczeń!...
 Zabawna twarz chłopca wykrzywiała się przytem niemiłosiernie, a oczy chodziły mu niespokojnie.
 Azupetl uśmiechnął się.
 — Nie trwóżcie się! Pomyślałem i o tem. Pieczeni może wam nie dam, ale w torbach u moich koni znajdę zapas placków ryżowych i suszonego mięsa.
 — Podwójny zbawco! — zawołał młody jeniec. — Pozwól, że cię uścisnę! Ale najpierw musisz poczęstować mojego pana.