Strona:PL Bogdanowicz Edmund - Sępie gniazdo.djvu/077

 I rzucił się w stronę Piotrusia, lecz nagle zatrzymał się zdumiony i przerażony na widok zabitego jaguara:
 — Per Dios! — zawołał — zabity jaguar! A to co nowego?... Czyżby go zabił ten caballero?...
 Peon już nazywał „caballero“ niedawnego bandytę i z szacunkiem spoglądał w stronę Piotrusia, nie myśląc go teraz gonić bynajmniej.
 Piotruś jednak nie oglądał się na całą tę grupę i cwałował dalej ku llanosom.
 Ujechał nawet dobry kawał drogi, gdy usłyszał za sobą cwał drugiego konia i wołanie:
 — O he! caballero!.. Stańno na chwilę!... Pogadamy.
 Piotruś zatrzymał konia i zobaczył tego samego starszego człowieka, który niedawno ratował Rositę.
 — Usted, caballero! (Do usług, panie). Czem mogę służyć?
 — Czyś ty zabił jaguara i uratował nam panienkę, senorę Rositę Vasquez?
 — Ja — odrzekł Piotruś — ale, kto była ta dziewczynka nie wiedziałem.