Strona:PL Bogdanowicz Edmund - Sępie gniazdo.djvu/105

młodzieńca może dwudziestoletniego, drugi, silnie opalony, z twarzą poczciwą, był nieco starszym z wieku Indjaninem.
 Kiedy obaj jeźdźcy znaleźli się w wąwozie, koń młodego Hiszpana chrapnął i rzucił się w bok, tak, że aż młodzieniec zachwiał się w siodle.
 — Inglezie, co się stało? — zawołał Hiszpan, klepiąc konia po gładkiej szyi. — Czego się boisz? Nie wiedziałem żeś taki strachliwy.
 Ale koń nie przestawał strzyc uszami, a i muł peona począł się w sposób widoczny niepokoić.
 — Coś tu musi być, senor! — odezwał się peon — zwierzęta nigdy się darmo nie strachają.
 — A więc zobacz, Chica — odezwał się Hiszpan — ale petytilso miej napogotowiu.
 Peon skręcił w bok, zaledwie jednak zrobił kilka kroków, gdy zawołał z przerażeniem:
 — Santa Maria! tu leży zabity.
 — Kto? — spytał młodzieniec.
 — Nie wiem. Zdaje się, że indio, choć... dalibóg nie wiem.