Strona:PL Bogdanowicz Edmund - Sępie gniazdo.djvu/122

 — Z llano — brzmiała krótka odpowiedź.
 — Jakto z llano? — zdziwił się Mateusz — to dziwne! Ja naprzykład jadę z Bogoty do llanosów, a zdaje się, że wypada nam ta sama droga.
 Indjanin rzucił niechętne wejrzenie na Mateusza.
 — Step jest i w bok od Bogoty — mruknął.
 — To widzę włóczymy się po stepie — uśmiechnął się Mateusz, lecz jednocześnie z pewną podejrzliwością zaczął przyglądać się Indjaninowi.
 Ten dostrzegł widocznie ów cień podejrzenia, który się przemknął po obliczu mayordoma, gdyż uznał za właściwe bliżej się wytłumaczyć.
 — Senor nie wie, że biedny indio ma troskę. Nic dziwnego, że się włóczy, bo zgubił pana.
 — O, do licha! — zawołał Mateusz. — To źle! Cóż to za peon, co gubi pana w stepie.
 — Pan młody i — uczony... — uśmiechnął się złośliwie peon. — Uczony szuka,