Strona:PL Bogdanowicz Edmund - Sępie gniazdo.djvu/126

 — No, ja tego nie mówię, tylko się dziwię... Zresztą i ciebie nie pożałowaliby bandyci.
 — O! cóżby oni wzięli u biednego indio!
 Mateusz obrzucił okiem znawcy muła i rzekł:
 — Ano, muł niezgorszy, i poncho masz dostatnie... Jużby ci tam tego nie zostawili.
 — Wielki duch strzegł biednego peona — płaczliwie zawtórował Maxtla i dodał znienacka. — Ale senor kogoś zgubił... Oby go także oszczędzili bandyci!
 Mateusz jednak miał się na baczności! Indjanin budził w nim coraz więcej podejrzeń, więc postanowił zagadkową tę sprawę wyświetlić, a sam nie zwierzać się z niczem. Odezwał się więc obojętnie:
 — Moja sprawa — to zupełnie co innego, i ja mam równie nieszczęśliwego peona, który zgubił wprawdzie nie pana, lecz muła. Muł gorszy wprawdzie od twojego, ale zawsze to strata.
 Maxtla roześmiał się szczerze.