Strona:PL Bogdanowicz Edmund - Sępie gniazdo.djvu/145

 Tejada pewnym krokiem skierował się ku gankowi i poszedł ze służącym, prowadzącym go przez szereg obszernych komnat. Peon zatrzymał się przed gabinetem i oświadczył uprzejmie:
 — Senor wejść raczy. Excellenza czeka.
 Tejada z wytwornością rycerską zapukał i na głos zapraszający „intrate“ (wejdźcie) drzwi otworzył.
 Na środku pokoju stał człowiek wzrostu średniego w surducie, z twarzą wygoloną, bez zarostu, z oczyma bystremi lecz niespokojnemi — i patrzał na wchodzącego.
 — Senor przynosisz mi wieści od syna? — zaczął. — Mów prędzej i chciej zrozumieć niepokój ojca...
 Nagle cofnął się i zawołał z nieukrywaną trwogą:
 — Tejada!
 — On sam! — pokłonił się nisko bandyta, zamiatając kapeluszem po podłodze.
 Don Carlos cofnął się szybko do biurka i chciał odsunąć szufladę.