Strona:PL Bogusławski - Cud czyli Krakowiacy i Górale.djvu/10

Ta strona została przepisana.

Ale wies co, te wsytkie matki korowody
Są furdą, jezeli mas słowo panny młody.

Stach.

Ej Basiać mnie lubuje i tak powiedziała,
Ze nie chce tego drągala, Górala,
Którego jej macocha za męza obrała:
Tylko, ze ociec stary, zapewne mu słowa
Zechce dotsymać, bo to jus dawna umowa,
Między niemi stanęła. Ach otós jus płyną
Górale, i Bryndusa zaręcą z dziewcyną.
Ja się zabije, Jonku, jeźli ją postradam.

Jonek.

Cekajno, niech ja wpsódy z młynazem pogadam,
Kto wie, moze go jako w zdaniu pseonace,
Gdy mu nase racyje dobze wyonacę,
Psecies to co swój, to swój, na cós tu obcego,
Kiej haw mamy i w domu, rodaka swojego.
Alboś to ty wej hołys, lub jaki mitręga,
Psecieć to i twój ociec seść kobył zapsęga
W furmankę, i niedawno woził kastelana
Do Warsawy, ba, nawet i samego pana
Wojewodę do Grodna, a jak się obrócił,
W tsy niedziele go zawiózł, i nazad się wrócił.
I ty tes ćtery konie pędzis jednym licem,
Po wąwozach się kręcis, tsaskas łepsko bicem,
Mas tes dwa morgi gruntu, dwa zupany syte
I tańcujes najlepiej między parobkami,
Mas i kozuch skalmieski, buty z podkówkami,
Dwie laski w srebro kute, ksemieniem obite,