Strona:PL Bolesław Leśmian-Łąka 070.jpeg

 „Pragnienie w śmierci ugaśmy,
 „Poranek nasz — niepewny!”
 Tak to marzeń obyczajem
 Pozdrowiwszy się nawzajem,
 Na ramiona krzepkie, dumne
 Niewesołą wzięli trumnę
 I ponieśli nawprost słońca
 W pszczół wyroje, w żal bez końca,
 W sen o Bogu i o Maju.
 W nagłą pustkę na rozstaju,
 W spodziewaną poprzód grozę,
 W cień cmentarza, po pod brzozę,
 A, niosąc, wciąż kołysali,
 A, kołysząc, zamawiali,
 Żeby miała śmierć słodką.

 Kopiąc wspólnie dół wśród ostu
 Najpierw w glinie, potem w głazie,
 Wspominali raz po razie,
 Że była topoli wzrostu.

 — „Kopmy dół dla smutnej wieści,
 „Aż się topola pomieści,
 „I ułużmy do snu ciało
 „Tak, jakby samochcąc spało.”

 Ułożyli, poprawili
 Raz i jeszcze, a po chwili
 Przyglądali się z pobrzeży
 Czy dość samochcący leży?