Strona:PL Bolesław Leśmian-Łąka 071.jpeg

 Naówczas gąsiory złote
 Ujęli po przez tęsknotę
 I wlewali miód do dołu
 I kolejno i pospołu,
 Wlewali go cienką strugą,
 Ale suto, ale długo,
 Żeby miała śmierć słodką.

 Potem, lutnie nastroiwszy
 Do żalnego w śmierć okrzyku,
 By okazać ból żarliwszy,
 Stanęli w chóralnym szyku
 Według głosów, według losów
 Przeznaczonych od niebiosów,
 I chóralnie zaśpiewali
 Pieśni o wszelkiej oddali,
 O kalinie, która latem
 Zbłąkała się po za światem,
 O pośmiertnym w różach znoju
 I o wiecznym niepokoju,
 I śpiewali pieśni smutne,
 I miłosne i okrutne,
 Księżycowe i słoneczne,
 I wesołe i taneczne,
 Żeby miała śmierć słodką.

A gdy jej dusza, niby kropla z wiosła,
Strącona z ziemi — w ciemność się uniosła,
 Aniołowie, w locie biegli,
 Na spotkanie jej wybiegli,