Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/017

 — Woda!... woda!... Leje!... leje!... — wrzeszczał uradowany Franio, patrząc na rzewnie płaczącą fontannę.
 — Franiu, bądź grzeczny! — upomniała go siostra. — To pewno wodotrysk, panie Bolesławie... Ach, jaki piękny!...
 Milczałem, nietyle myśląc o wodotrysku, ile o szeroko otwartej gębie dwudziestoletniego Władzia w aksamitnej żokiejce. Ludzie znowu gapią się na nas, panna Zofja znowu się rumieni... ja sam czuję pewne zakłopotanie... Szczęściem, Bibi wydziera się z rąk swojego pogrążonego w kontemplacji przeciwnika...
 — Łapaj, Władziu!... — woła mama.
 — Trzymaj, Władziu!... — powtarza panna.
 Rozpoczyna się gonitwa, w czasie której Bibi z pod nóg jakiegoś dziecka wpada na ogon jakiejś damy, zaplątuje się sznurkiem o pałasz jakiegoś wojskowego, a wkońcu dostawszy niechcący kijem od podeszłego jegomości, podkula ogon i z rezygnacją poddaje się ubezwłasnowolnieniu. Uważam, że spacerujące grupy poczynają się serjo zajmować wypadkiem Bibi, garybaldką panny Zofji i żokiejką pana Władysława, — co wszystko, razem wzięte, nie dodaje mi bynajmniej otuchy.
 — Mamo, chodźmy dalej!... — prosi wysmukła Zosia.
 — Idźmy — odpowiada mama — ale nie środkiem. Tu same elegantki spacerują, i spaliłabym się ze wstydu, gdyby na nas tak dłużej patrzyli.
 Odchodzimy w aleję na prawo i znajdujemy wolną ławkę. Około strzelnicy jakaś dziewczynka bawi się toczeniem obręczy, druga skakaniem przez sznurek, trzecia podbijaniem ogromnej piłki, a kilku chłopców bieganiem i wrzaskiem.
 Jeden z nich, w ubiorze marynarskim, zbliża się do nas i pyta z ukłonem:
 — Proszę pana, która też godzina?
 — Trzy kwadranse na trzecią.
 — Ach, jaki grzeczny chłopaczek! — szepcze mama.
 Marynarz zauważył Frania; chwilkę popatrzyli sobie obaj