Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/020

ludzkich. Dzieci i ich niańki, rozmieszczone jak śledzie w beczce, siedzą, leżą, śpią, płaczą, szyją, rozmawiają, słowem, robią wszystko, co komu na myśl przyjdzie.
 — O rany Chrystusa!... — woła mama. — Jakto, więc na tym placu bez trawy, w tym kurzu, w tej ciasnocie, bawią się dzieci tutejsze? O Boże! Boże!... toż u nas na wsi cielętom lepiej!... Patrzajże, panie Bolesławie, jakie to małe dzieckowina, pewno mu się jeszcze ząbki nie wyrzynają, a ono już tu?... Nianiu!... nianiu!... — zwraca się do jednej z piastunek — a czego to dziecko tak płacze?...
 — A bo, proszę pani, już mleka niema w butelcze, więcz nie ma czo szszać...
 — To ono butelkę ssie! a gdzież matka?...
 — Pani ż panem szą w ogrodzie, ale pani szama nie karmi...
 Poważna moja przyjaciółka machnęła gniewnie ręką, i poszliśmy dalej.
 — Czy to bóżnica, proszę pana? — pyta mnie uśmiechnięty Władzio, wskazując na ogromny, elegancki budynek w guście szwajcarsko-chińskim.
 — To letni teatr, panie...
 — Aaa!... proszę pana, a tenże budynek murowany na górce, co to jakby maszynka do gotowania kawy?
 — To rezerwoar wodny...
 — Aaa!... A tenże parów, to co takiego?
 — Sadzawka...
 — Sadzawka bez wody... chi!... chi!... A tenże chłopiec z gęsią?...
 — Fontanna...
 — Aaa!... To proszę pana, woda idzie przez chłopca, czy przez gęś?...
 — Przez gęś...
 — Aaa! A toż korytko nad sadzawką?
 — Strumyk dla ptaków...