Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/021

 — Aaa!.. to ptaki w Warszawie znaczy błoto jedzą?
 — Tylko piją...
 — Aaa!...
 W tej chwili napatacza się znowu jakiś chłopczyk z gołemi nogami, po szkocku.
 — Która godzina, proszę pana?
 — Kwadrans na czwartą...
 — Mamo!... zajdźmyż na te lody... — prosi panna Zofja.
 — A zajdźmy!... Wiedźże nas, panie Bolesławie — odpowiada bardzo zachmurzona mama.
 Jeszcze raz przecinamy aleję główną; pani zatyka nos, panna rumieni się, kawaler otwiera gębę, Franio czepia się za rękę matki, a Bibi plącze się między nogami swego kornaka, który woła:
 — Panie! panie!
 Kilku panów ogląda się, ja jestem różowy.
 — Panie! — powtarza posiadacz aksamitnej żokiejki — to tu w Warszawie i drzewa blachą łatają? Naco to tak?
 Ponieważ nie wiem: „naco to tak?“ — więc milczę i uważam tylko, że białe zęby mego interlokutora, na osobach zajmujących ławki, robią niemniejszy efekt od jego ciemno-zielonych rękawiczek i szpagatu, na którym ciągnie Bibi.
 — Proszę pana... co to za figura?... — pyta nieśmiało panna Zofja, wskazując posąg, zarówno cierpiący na brak podpisu, jak i na niedostatek garderoby.
 — Zosiu!... nie patrz tam — upomina ją mama — bo to nieprzyzwoicie!...
 Zosia płonie, Bibi szczeka, a cała nasza karawana zbliża się do cukierni, gdzie wchodzimy nareszcie i zajmujemy stolik pod werendą.
 — Co państwo każą?... — pyta markier, wyglądający z pozoru na człowieka, który lepiej się zna ze słodyczami niż z mydłem.
 — Ja proszę o lody — dysponuje mama.