Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/022

 — I ja o lody — powtarza córka.
 — To i ja o lody — konkluduje Władzio.
 — A ty, panie Bolesławie?...
 — Proszę o czarną kawę...
 — A dla Frania ciasteczko — decyduje jejmość.
 Markier znika i po pewnym czasie zjawia się z tacą pełną żądanych efektów.
 — Ach! jakie małe porcje lodów!... — dziwi się mama.
 — Może państwo będą łaskawe zapłacić zara.
 — Cóż to znaczy?... alboż my uciekamy?...
 — Ja tego nie mówię, ale niektóre goście są takie, że wychodzą i nie płacą — wyjaśnia egzekutor.
 Czuję, że jestem tak ponsowy, jak panna Zofja i jej mama, która, nie ociągając się dłużej, wydobywa woreczek i pyta:
 — Co się należy?...
 — Trzy porcje lodów — rachuje markier — czterdzieści pięć kopiejek...
 — Takie małe porcje po piętnaście kopiejek?
 — Ja nic na to nie poradzę!... Filiżanka kawy siedem i pół kopiejek...
 — Na Nowym Świecie pięć kopiejek — przerywa dama.
 — Ja nic na to nie poradzę!... Ciasteczko pięć kopiejek.
 — Gdzie indziej lepsze kosztuje trzy...
 — Razem pięćdziesiąt siedem i pół kopiejek — sumuje markier.
 Przez ten czas wycelowano na nas wszystkie szkiełka; w powietrzu poczynają się krzyżować uwagi.
 — Wełna!... — mówi jeden.
 — Facet w żokiejce jest pyszny... wygląda na forysia...
 — Gąska niczego, choć anachronicznie ubrana.
 Słuchając tych uwag, towarzystwo moje kręci się; ja jestem fioletowy, i nawet Franio ma minę przestraszonego. Tylko ostrzyżona Bibi zachowuje się obojętnie i robi przez