Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/026

szelestem nóg poważyłem się przypomnieć mu cały niesmak miejsc gratisowych. Nie przeszkadzam! nie przeszkadzam!... lecz i nie zazdroszczę. Z tego punktu słuchany tenor przypomina nawoływania rozwożących węgle, sopran spazmy, a bas pastwisko.
 Lecz otóż znowu aleja główna; przechodniów niewielu, a ławki prawie puste. Siadam na jednej, aby podsłuchać szeptów.
 — Nie byłaś wczoraj...
 — Nie mogłam...
 — Unikasz mnie, gniewasz się!...
 — Nie...
 — Pozwól mi rączkę... Wszak mnie kochasz?... Nie kochasz!... No, powiedz czy kochasz?...
 — Nie... wiem...
 — O kochasz!...
 — Puść mi pan rękę...
 — Nie puszczę...
 — Puść!... Pomyśl tylko, co z tego będzie?...
 GŁOS ZDALEKA. Mamo!... mamo!... gdzie mama?...
 GŁOS BLIŻEJ. Ja tu, Maniu... chodź, chodź!...
 Idźmy stąd; zostańcie w pokoju, szczęśliwi! Dusze wasze zbyt zajęte są w tej chwili, abyście mogli słyszeć szmer nadciągającej burzy i pojąć złowrogą przepowiednię, jaka padła na was z ust dziecka.
 Jak cicho!... tylko młody ptak skrzeczy w gęstwinie... Dlaczegóż i ja nie miałbym dzielić spojrzeń moich między gwiazdy jasne i kochające oczy?...
 Widzę jakieś światła. Tu błyszczą lampy altanki z wodą sodową, tam zapałka... Co mnie wreszcie obchodzą zapałki, woda sodowa i wszystkie wynalazki, kiedy mam dokoła noc, a nad głową niebo i drzewa szumiące?
 Niby znam te miejsca, a nie znam? Zdaje się, żem zbłądził, i robi mi to przyjemność!