Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/030

 — My tu tak wszyscy potrochu, panie redaktorze. Zamiast rysunku, trzeba dać druk.
 — A skądże panu druków wezmę, kiedy współpracownicy nie nadesłali rękopisów?
 — Miał pan dać tego... kościotrupa, czy jak tam?
 — Aha! „Kościotrup i dziewica,“ fantazja, dam, ale niech kto pisze, a ja będę dyktował; czy jest kto taki?
 — Znajdzie się. Mieszka tu na górze jeden od adwokata, to go panu redaktorowi sprowadzę.
 — Dobrze!... No i cóż? — pyta redaktor wchodzącego w tej chwili chłopca — rękopis masz?
 — Gdzie tam, panie redaktorze! Pan Ochwatowicz strasznie chory i tylko kartkę przysłał.
 — Dawaj ją tu!... — Czyta.

 „Świat mi zbrzydł... głowa cięży... umieram bez nadziei i żalu... Przyszlijcie mi kilka rubli. — Ochwatowicz.“
 „Post scriptum. Po drodze niechaj chłopak kupi parę cytryn.“

 — A niechże cię zakwaszą! — woła redaktor, zabierając się znowu do ogrzewania rąk o boki. — A niechże cię!... Czyś widział pana Ochwatowicza?
 — Widziałem, proszę pana; ma chustkę na głowie.
 — Cóż mu jest?
 — Nie wiem, proszę pana redaktora. Sługa mówiła, że go ludzie wczoraj o pierwszej w nocy z sani do pokoju przynieśli. Podobno był na imieninach.
 — Ach! — wzdycha redaktor, padając na fotel i zasłaniając twarz rękoma.
 Jednocześnie ukazuje się dyspozytor w towarzystwie łysego jegomości lat średnich, którego fizjognomja odznacza się dziwnym spokojem, graniczącym nieledwie z doskonałą obojętnością na wszystkie rzeczy tego świata.
 — Panie redaktorze, przyszedł pan Dulski do pisania.