Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/032

 — Jakto niema? Ja dżysz muszę gospodarzowi zapłaczić...
 — Nie przeszkadzaj! „Z oczu i nozdrzy dzielnego bieguna sypały się iskry; pędził jak wiatr, gdy wtem dopadła go wilczyca i urwała mu ogon. Lunął potok krwi...“
 — Jakże będzie, proszę pana redaktora?
 — Nie dostaniesz teraz nic; nie przeszkadzaj!
 — To ja zaczekam.
 — Nie czekaj, powiadam ci...
 — Kiedy ja nie mogę, proszę pana, ja muszę dżysz dostacz szedem rubli...
 Redaktor z pochmurnego zrobił się majestatyczny.
 — Josku — rzekł — dostaniesz za godzinę pół rubla, ale teraz wynoś się, bo...
 Żydek znikł.
 — Ale, ale... stój! stój! Przynieś mi jeszcze paczkę papierosów.
 — Niech pan da pieniędzy.
 — Nie mam drobnych; przynieś za swoje i zostaw w drukarni.
 — Jakto to może być? To ja i pieniędzy nie dostanę i jeszcze mam papierosy kupować?...
 — Za to możesz wypić kieliszek wódki.
 — Także za swoje?
 — Rozumie się! Tymczasem.
 — Ny, ny!...
 — Panie Dulski, piszemy dalej — mówi redaktor, spoglądając przez ramię na siedzącą za nim machinę.
 „Drobny ten łup na chwilę tylko wstrzymał pędzące stado, które wnet dognało ofiarę...“
 — Panie redaktorze! — woła wbiegający w tej chwili, mocno zaaferowany pan, w starej burce i pomiętym kapeluszu. — Panie redaktorze, na miłość boską, dajcie mi piętnaście rubli!...
 — Piętnaście rubli? — pyta zdumiony redaktor, drepcząc