Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/036

uśmiech, który jednak należało powściągnąć przez wzgląd na wchodzącego dyspozytora.
 — Panie redaktorze, przyszedłem po fantazją o kościotrupie, niech pan teraz da choć kawałek.
 — Mówisz pan o „Kościotrupie i dziewicy?...“ Mogę dać teraz kawałek, za godzinę będzie reszta. Panie Dulski, proszę o rękopis!
 Ale pan Dulski nie podniósł nawet schylonej głowy, tylko wciąż pisał zawzięcie.
 — Panie Dulski! — zawołał dyspozytor — proszę o rękopis!...
 Pan Dulski ciągle pisał.
 Ten jawny dowód lekceważenia osób, wyższe zajmujących stanowiska, obruszył redaktora, który powstał z gniewem i z pod ręki Dulskiego wydarł papier. Lecz apatycznego człowieka nie obraził bynajmniej ten wybuch. Spokojnie strzepnął on pióro, i odwróciwszy głowę, rzekł:
 — Bity charakter, panie!
 Redaktor spojrzał na papier, przybliżył go do światła, przetarł oczy, a na twarz wystąpiły mu sine plamy.
 — Co to jest?... „Pisarz Trybunału Cywilnego... Wiadomo czyni, iż na żądanie Jankiela Karabin, kupca w mieście gubernialnem... zamieszkałego, a zamieszkanie prawne u Franciszka Patykowskiego Patrona Trybunału...“ Co to znaczy?... ten człowiek zamiast pisać to, co ja mu dyktowałem, napisał ogłoszenie o subhastacji?...
 — Z tego arkusza, panie — mówił Dulski — toby były cztery kancelaryjne...
 — Czyś pan zwarjował?... — pyta redaktor.
 — Najmniej dwa złote, panie — odpowiada nowokreowany literat.
 — Ależ panie dyspozytorze, ten człowiek jest głuchy!
 — Coś pan zrobił?... — wrzeszczy do ucha Dulskiemu zirytowany dyspozytor.