Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/043

 Po wzajemnych uściskach stara dama zniknęła.
 — Moja Klociu — zaczął pan domu — jesteś nieznośna z tem ciągiem powątpiewaniem i dziwieniem się...
 — A ty z twojem obgadywaniem na współkę z Weroniką, która jest tak fałszywa cała, jak jej zęby i włosy...
 — Ależ Klociu, co gadasz?... Wprawdzie Weronika ma swoje dziwactwa...
 — Dziwactwa?... Więc to dziwactwo obgadywać wszystkich za oczy, a łasić się w oczy?... Nieznośna kobieta i basta! — zawołała żona i weszła do następnego pokoju.
 Mąż pobiegł za nią.
 — Moja droga, nie pojmuję — mówił z gniewem — skąd ci dziś przyszły morały do głowy? Wiem przecież, jaka zwykle jesteś!
 — A ja nie pojmuję ciebie! — zawołała żona. — Bronisz dziś Weroniki, a wiem przecie, co na nią zwykle gadasz...
 — Bezrozumna kobieto! nie mogłem inaczej gadać, ponieważ Weronika podsłuchiwała za oknem.
 — No, to i ja nie mogłam chwalić plotek i plotkarki, ponieważ Mania przez cały czas naszej rozmowy podsłuchiwała za drzwiami...
 — Przecież Mania spać poszła?...
 — Mania zawsze tak robi, ile razy chce słyszeć coś, czegoby przy niej nie mówiono.
 — Doskonałe wychowanie!... — bąknął mąż.
 — Dosyć!... — odparła żona.
 I już... już miało wybuchnąć nieporozumienie familijne. Szczęściem, małżonkowie spojrzeli na siebie i... ucichli oboje.

---