Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/094

 — Bo i prawda! — dodaje woźnica.
 Oszołomiony, przegadany, wbity w ambicją pan Mateusz wydobywa najgładsze i najbardziej poszczerbione dziesiątczyny i płaci woźnicy, niespokojnie oglądając się za wyfrakowanym Józiem, który już trzymał jego tłomoczek na plecach.
 — Jakież macie mieszkania, kochanku?...
 — Już tylko parę mamy — odpowiada Józio. — Są dwa pokoje za trzy ruble, akurat dla jaśnie pana...
 — Bój się Boga, nie nazywaj mnie jaśnie panem! — szepce przerażony Mateusz. — Ja nie żaden jaśnie pan, ja ubogi człowiek, ja... nie chcę mieszkania za trzy ruble...
 — Wolne żarty! przecie wiem, jak kogo nazywać... A w mieszkaniach nie ma pan co przebierać, bo gości huk...
 — Musicie mieć przecież tańsze, choć dla mnie, moje dziecko?... Ja cię od tak dawna znam, jeszcze kiedyś był u Szmula...
 — No, co tam — przerywa Józio. — Da pan na piwo, to się znajdzie za półtora rubla...
 — Idź już, idź, kochanku!...
 Po tych słowach pan Mateusz, mrucząc i postękując, począł się za swym przewodnikiem wdrapywać na drugie piętro.
 — Ale żeś ty, kochany Józiu, tak odrazu mnie poznał?... boć to przecie nie widzieliśmy się chyba już jakie lat dziesięć...
 — Ba! ja i w piekle pana poznam. Tylkom spojrzał na tłomok i na burkę, zaraz sobie mówię: „Ot i nasz jaśnie pan Mateusz przyjechał na wystawę...“
 — Hum? patrzajże się! A obywateli dużo tu w Warszawie? nie zauważyłeś?...
 — Pfiu! kamieniem rzuć, to na jaśnie pana trafisz.
 — A hulają... co?
 — Gdzie tam, panie! Inny hula, ale reszta... eh! jak ka-