Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/095

pucyni. Oto tu numer — dodał, otwierając drzwi dość sporego pokoju.
 — Chryste elejson! — zawołał Mateusz, składając ręce. — Kanapa, tyle krzeseł, umywalnia... A mnie co po tem? Przepytaj się, kochany Józiu, możeby tam kto te zbytki wynajął na czas...
 — Hę? — pytał Józio. — Albo to jaśnie panu...
 — Kochanku, nie nazywaj mnie jasnym, bo mi serce ranisz... Ja biedny szlachcic!...
 — Ale! niby to ja nie wiem, że pan ma Suche Patyki...
 — Uhu! już poszły między ludzi...
 — A Wilcze Ogony?...
 — I Wilcze Ogony, i Patatajkę, i Majdan, wszystko już djabli wzięli.
 — Midlo... fiksatuary... grżebienie... — wtrącił jakiś kramarz, uchylając drzwi numeru.
 — Wynoś się, pókiś cały!... Nie ma pan wsi, ale ma pieniądze, bo jaśnie pan lubi handlować, to wiadomo.
 — Ja?... pieniądze?... Ani grosika, Józiu, jak cię kocham...
 — No, w domu nie, tylko na procentach.
 — Numerowy! — zawołano z korytarza.
 — Jestem, panie! — odparł Józio i wybiegł.
 — Pan Stodołowicz w domu?...
 — Wyszedł, panie, za godzinę przyjdzie...
 I powiedziawszy to, numerowy wrócił znowu do stancji.
 — Moje dziecko!... złoty Józiu!... — zaczął pan Mateusz — może tu u was jest jeszcze choć aby troszkę tańszy numereczek?
 — Hum!... widzi pan, znalazłby się... No, a co mi pan da, to wynajdę za osiem złotych?...
 — Osiem?... osiem?... Dwa razy dziesięć... Wszak wystawa będzie dni dziesięć?... Dwa razy dziesięć dwadzieścia... Dam ci serce... złotówkę!...
 — Da pan rubelka?...