Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/096

 — Pół, kochanie!
 — Nie mogę! pan zawsze na tym interesie zarobi i tak dwa ruble, a numer już zamówiony i ja ryzykuję...
 — Pięć złotych, Józiu!...
 — No, niech pan pójdzie ze mną. Ale to widzi pan niekoniecznie piękne miejsce, bo przy tych... tam...
 — Wszystko jedno! nie trzeba zbyt dogadzać grzesznemu ciału...
 Wypowiedziawszy tę moralną uwagę, pan Mateusz znalazł się wraz ze swą czapką, burką i tłomoczkiem w nowem mieszkaniu.
 — Numerowy! — zawołano znowu.
 — Jestem! — odpowiedział znowu Józio i wychylił głowę.
 — Pani Wiatrakiewicz tu stoi?...
 — Która to?... Aha!... Jeszcze nie przyjechała, panie, ale już numer zamówiony.
 — Co się też tu u was za obiadki płaci? — spytał znowu pan Mateusz.
 — Rozmaicie! Rubla, pół rubla, dwa złote, jak kto chce...
 — Aj! aj! A cóż się dzieje z temi taniemi kuchniami, o których tyle piszą?...
 — Co?... to panby chciał tam jadać?...
 — Nie! Boże uchowaj! Jabym tylko chciał się dowiedzieć... to jest... zobaczyć... No, ale mniejsza! Czy tu istotnie taki brak mieszkań dla przyjezdnych?
 — Rozumie się! Teraz kto mądry a wynajmie i odstąpi, to zrobi dobry interes!
 — Patrzaj?... I powiadasz, że są takie mieszkania?...
 — Dziś jeszcze są, ale jutro może już zabraknąć...
 — Hum! hum! — zakaszlano nagle potężnym basem, gdzieś w okolicach pierwszego piętra. — Żeby was pioruny wybiły z temi schodami!... Słuchaj tam, gapiu, kiedy mówię do ciebie, tu, czy nie tu drugie piętro?...