Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/098

je miał zapomnieć... nie dziw się tak! Ja tylko, dalibóg, jestem ciekawy — dodał po chwili — pocoś ty tu przyjechał?
 — Popatrzeć! sąsiedzie dobrodzieju, nauczyć się!
 — Popatrzeć! nauczyć się! — powtórzył Marek, z niedowierzaniem kiwając głową.
 — I... i usłużyć kochanym sąsiadom, nie dopuścić ich do rąk żydowskich...
 — Cha! cha! cha!... — zaśmiał się grubas. — Usłużyć!... Ja to zaraz zgadłem, wyjadaczu, zaraz... cha! cha! cha!
 — Sąsiad dobrodziej także przez ciekawość tu zjechał? — pyta ze skromną minką usłużny Mateusz, pragnący widocznie zwrócić na inny temat rozmowę.
 — Ja? ja... ja jestem sam wystawcą — odparł bardzo uroczyście pan Marek.
 — Patrzcie się! No, tak! sąsiad kochany dużo rzeczy może wystawiać. Ale z czemże mianowicie?
 — Zgadnij z czem?
 — Chyba... to jest... doprawdy, że nie wiem! Sąsiad dobrodziej ma tyle rzeczy pięknych...
 — Z baranem! — odparł Marek, nadymając tłuste policzki.
 — Aha... ha! z tym... z tym...
 — Nie udawaj, kiedy nie wiesz, panie Mateuszu — rzekł pobłażliwie wystawca. — Przyjechałem z tym baranem, com go sam wytworzył... sam... uważasz?
 — Istotnie, że nie dobrze rozumiem...
 — Sam... uważasz?... Fenomenalny baran, jaki wzrost, ogon, rogi, wełna!... Za pięćdziesiąt rubli nie oddałbym go.
 — Może dadzą i sto, jeżeli taki osobliwy?
 — Sto jak sto, ale siedemdziesiąt pięć niezawodnie!
 — Dlaczegóż? mogą dać i dwieście, to zależy od amatora.
 — Zapewne! No, ale i amator nie da dwustu, może.. sto pięćdziesiąt!...
 — Bodaj tych waszych budowniczych tyle kolek parło