Strona:PL Bolesław Prus - Drobiazgi.djvu/099

na dzień, ile ja razy na tych schodach odpoczywać muszę — odezwał się w korytarzu bas, ciężko wstępując na schody. — Józef, bałwanie!...
 — Czy jest tu to piękne zwierzę? Bardzo radbym go zobaczyć! — mówił Mateusz.
 — Zobaczysz! — odparł z dumą Marek. — Teraz jest w drodze z żoną i z dziećmi.
 — A... więc i maciorkę sąsiad...
 — Głupiś sąsiad! — wrzasnął Marek. — Przecież nie o maciorce, ale o mojej żonie ci mówię...
 Gniewowi popędliwego Marka położyło kres ukazanie się, w towarzystwie wyfrakowanego Józia, dwu nowych osób. Jedną z nich był poważny z ubioru i ruchów, może trzydziestoletni mężczyzna. Drugą — jakiś młodzik w szkockiej rozdwojonej czapce, z miną parafjalnego don Żuana i z grubą dewizką na wierzchu kosmatej marynarki. Rozmowa, dość żwawo prowadzona dotąd między dwoma osobami, stała się ogólną i hałaśliwą.
 MAREK. Władzio kochany! (upada w objęcia trzydziestoletniego mężczyzny). Niech ci Bóg da zdrowie, żeś przyjechał!
 MATEUSZ (do szkockiej czapki). Pan Leon serdeczny! Kopę lat nie widzieliśmy się!...
 LEON (zarumieniony). Czasu nie było!... ale o naszym interesie pamiętam, pamiętam!...
 WŁADYSŁAW (do Marka). Cóż sąsiad wynalazł już mieszkanie i słone?...
 MAREK. Bagatela! Pokój dla żony i Helenki, pokój dla mnie i Wacia, no i salonik dla gości, za siedemdziesiąt pięć rubli. Do tej pory mieszkałem z tym szaławiłą Leonem, obok tutaj... No, a ty?...
 WŁADYSŁAW. Ja z żoną mamy jeden pokój za dwa ruble na dobę.
 MAREK. Bój się Boga, z kobietą?... To niewygoda!